බහිරව කතාව

සෑම සති අන්තයකම ගොල්ෆ් කීඩා කිරිමට පුරුදු වී සිටි
අයෙක් දිනක් තම බිරිඳවද ගොල්ෆ් කීඩා කිරීමට කැටුව
ගියේය.
ඔහු බිරිඳට ක්රීඩා කරන ආකාරය කෙටියෙන්
පැහැදිලි කරදුනි. ඇය තම මුලු වෙරම යොදා පන්දුවට
දුන් පහරින් එය පිටියට යාබද නිවසක ජනේලයක්ද
බිඳගෙන ඇතුලට වැටුනි.
තම බිරිඳ දෙසට හරුනු සැමියා, “මම ඔහේටකිව්වනෙ පරිස්සම් වෙන්න කියලා!, දැන් ගිහින් බලමු
ඔහේගෙ කෙරුවාවෙ දඩේ කොච්චරද කියලා!!”යැයි අමනාපයෙන් පැවසීය.
යුවළා අදාල නිවසට ගොස් දොර තට්ටු කලවිට,
“ඇතුලට එන්න” යැයි ගොරෝසු හඬක් කීය.
දොර ඇරගෙන ඇතුලට ගිය ඔවුන්ට, නිවස පුරා විසිරුනු
වීදුරු කැබලි හා ඒ අතරම වැටී බිඳී තිබුනු පෞරාණික
(antique) බෝතයක්ද දිස් විය.
“ඕගොල්ලොද මේ බෝලෙ මෙහෙට ගහල
මේවා කැඩුවේ??” එහි සෝපාවක වැතිර සිටි
ඇම්ඩා ඇසීය.
“ඕහ්… අපෙන් වෙච්ච වැරැද්දට සමාවෙන්න”
සැමියා සමාව ඉල්ලා සිටියේය.
“නෑ නෑ, සමාව ඉල්ලන්න ඕනා නෑ. හරිනම් මමයි
ඕගොල්ලන්ට ස්තූති කරන්න ඕනා. මොකද මම
බහිරවයෙක්, මම අවුරුදු දහස් ගානක් තිස්සෙ ඔය
බෝතලේ ඇතුලෙ හිරවෙලා හිටියෙ.
ඕගොල්ලො හින්දයි මම නිදහස් උනේ. මං ගාව වර
3ක් තියෙනවා. මම ඔහේලා දෙන්නට
එකගානෙ දෙන්නම්, ඒ වගේම
ඔගොල්ලන්ගෙ අකමැත්තක් නැත්තම් ඉතිරි එක මම
තියාගන්නම්” යැයි සෝපවෙ වැතිර සිටි
ඇම්ඩා පිළිතුරු දුනි.
“හප්පා!, මේක මාරයිනෙ” යැයි පැවසූ සැමියා මද
වේලාවක් කල්පනා කිරීමෙන් අනතුරුව මෙසේ කීය,
“මට ජීවිතකාලය පුරාම, හැම අවුරුද්දකටම රුපියල්
කෝටියක් ගානෙ ලැබෙන්න ඕනා!”
“අයියෝ, ඕක මොකද්ද. ඕක මට සුළු දෙයක්. ඔන්න
එහෙනම් ඔහේ ඉල්ලපු එක එහෙම්ම ලැබෙවි
ඒවගේම මම ඔහේට නීරෝගීව බොහෝකල් ජීවත්
වෙන්න කියලත් ප්රාර්ථනා කරනවා!” යැයි
ඇම්ඩා පිළිතුරු දුනි.
“හරි, දැන් නෝනගෙ වාරය. නෝනට මොකද්ද
ඕනා??” ඇම්ඩා බිරිඳගෙන් ඇසීය.
මද වේලාවක් කල්පනා කිරීමෙන් අනතුරුව, “මට
ලෝකෙ හැම රටේම ලොකූ මන්දිර ඕනා.
ඒවයේ හැම පහසුකමක්ම තියෙන්න ඕනා. ඒවගේම
ගෙදර දොරේ හැම වැඩකටම සේවකයො ඉන්නත්
ඕනා” යැයි කීවාය.
“හොඳයි, ඒනම් එකත් උනා කියලා හිතගන්න.
ඒවගේම ඔහේගෙ මන්දිර ස්වාභාවික විපත්
හා සොර සතුරන්ගෙන හැම වෙලේම
ආරක්ෂාවෙලා තියේවි” යැයි ඇම්ඩා කීය.
“හරි, දැන් ඔහේගෙ ප්රාර්ථනාව මොකද්ද??” යැයි
යුවළ ඇම්ඩා ගෙන් ඇසූහ.
“මම මේ බෝතලේ ඇතුලෙ අවුරුදු දහස්ගානක්
හිරවෙලා හිටියා. එච්චර කාලයක් මම
කාන්තාකගෙ පහස ලබල නෑ. ඒ හින්ද මම කැමතියි
ඔහේගෙ බිරිඳගෙන් ඒක සපුරගන්න!!” යැයි
බහිරවයා කීය.
එවිට සැමියා බිරිඳ දෙසට හැරී මෙසේ ඇසීය,
“ඩාලිං!, ඔයා දන්නවා දැන් අපි දෙන්නටම
සෞභාග්යය උදාවෙලා තියෙනවා, ඒ වගේම
ලෝකෙ වටේම මන්දිරත්, මොකද කියන්නෙ??”
මද වේලාවක් කල්පනා කල බිරිඳ, “ඔව් ඩාලිං,
මේච්චර වාසනාවක් උදාවෙලා තියෙන එකේ මම
හිතන්නෑ මේකට අකමැති වෙන්න ඕනා කියලා. ඒත්
ඩාලිං ඔයා මොකද්ද කියන්නෙ?” යැයි කීවාය.
“ඩාලිං ඔයා දන්නව මම ඔයාට කොච්චර ආදරේද
කියලා, මම උනත් මෙහෙම එකකට මුහුණ දෙනවා”
යැයි කීය.
ඉන්පසු ඇම්ඩා හා බිරිඳ ඉහල මාලයට ගියහ.
බොහෝ වේලාවක් ගතවුවත් ඇම්ඩා තෘප්තිමත්
නැත. මේ ආකාර්යෙන් පැය 3ක් පමණ ගතවූ පසු
ඇම්ඩා ඇයගෙන් මෙසේ ඇසීය,
“ඔහේලා දෙන්නගෙ වයස එහෙම කොහොමද?”
“ඇයි, අපි දෙන්නටම අවුරුදු 30යි” යැයි ඇය හති දමමින්
පිළිතුරු දුන්නාය.
“සිරාවට?!, අවුරුදු 30ක් වෙලත් ඔහේලා තාම
මේ බහිරව කතා විශ්වාස කරනවද???”

උපුටා ගැනීම - amdan katha (ඇම්ඩන් කතා) fb group